2019 hayallerim götümde patladı
Çarşamba, Ocak 09, 2019
2019 benim için hiç iyi başlamadı. Dün
yaşadığım olaylardan sonra hayata devam edebilmek benim için çok zor. Hala
kendime gelemedim. Üstelik hiçbir şey yapamıyorum. Ne yemek yiyor, ne bir
şeyler izliyor, ne de gülebiliyorum. İşin kötüsü kendimi kilitlenmiş gibi
hissediyorum. Hareket etmek bile çok zor oldu bugün benim için. Allahım ben bu
duruma nasıl alışacağım şimdi ya.
Lafı fazla uzatmayacağım bu sefer. Çünkü ne
kadar yazarsam yazayım artık okumuyorsun biliyorum. Hem artık insanlar yazı
falan da okumuyor her şey video platformlarına kaydı. Bende de video çekme
cesareti olmadığı için yazarak varolmaya çalışıyorum ama olamıyorum. Bide yazı yazacak moralim yok eskisi gibi. Şu an o kadar moralim bozuk ki bu cümleleri yazarken göğsüm ağrıyor. Dün işten
ayrıldım. Birdenbire oldu her şey. Akşama doğru ofisteki yönetici beni yanına
çağırdı. Ben o sırada kendi işlerimi halletmeye çalışıyordum. Sorumlu olduğum
bir marka, şirketle anlaşamamış. Marka gidince ben de kısmen boşta kalmış gibi
oldum. Başka markam vardı tabii ama o pek vaktimi almıyordu. Bunun dışında
arkadaşlarıma sürekli destek oluyordum. Hiçbir şekilde boş kalmıyordum. Boş boş
takılmayı ben de sevmem zaten, içime sinmez. Yine de bu durumu farklı yorumladı
yöneticiler. Çok üzüldüm ve hala çok üzülüyorum. Sorumlu olduğum markanın
stresini kaldıramadığımı ve iyi şekilde durumu yönetemediğini belirtti konuşmamızda.
Stres ortamıyla başa çıkamadığımı ve gündüz vardiyasında bunun ilerde sorun yaratacağını belirtti.
Konuşmanın başında ideallerimden bahsetmiştim oysa. Ne kadar salağım ya ne
kadar salak!
O konuştukça benim suratım daha da düştü
çünkü hiç böyle bir konuşmayı hesaba katmamıştım. Gece çalışmamı önerdi. Bende
gece çalışmanın sağlığımı çok bozduğunu belirterek kabul etmedim. Tatlı bir
şekilde ayrılalım o zaman diyerek noktayı koydu. İstifamı yazdım. Giriş
kartlarımı verdim. Sekreter arkadaşıma söyledim ilk. Beni sakinleştirmeye
çalıştı. Ne yapacağımı bilmiyordum çünkü. Her şey çok ani oldu. Sonra
bilgisayarımı kapatıp masamdaki eşyaları topladım. Eşyalarımı çantama koydum.
Daha sonra koltukta oturup çıkış saatimi bekledim. Dakikalar geçmek bilmedi.
Seda'yı aradım. Artık çalışmayacağımı söyledim. Kız da neye uğradığını şaşırdı.
Ona bunları anlatırken ağlamaya başladım. Aylardır ağlayamıyordum. Sesim o
kadar kötü çıkıyordu ki ağlamaktan konuşamıyordum bile. Güçlü durmaya çalışıyordum ama
başaramıyordum anlayacağın. Ağladıktan sonra elimi yüzümü yıkadım. Ofisteki
arkadaşlarım teselli ettiler. Daha sonra herkesle tek tek vedalaştım. Onlar da
bu duruma şaşırdılar haliyle. Ofisten çıkarken sesim titriyordu ve son cümlem
''Her şey için teşekkür ederim'' oldu. Eve nasıl gittim o yol nasıl geçti
bilmiyorum. Hala kendime gelemedim. Ash'le telefonda konuştuk. Duruma epey
sinirlendi ve bu haksızlığı kabul etmedi. Daha sonra eve gittim. Yol boyunca
aileme bu durumu nasıl açıklayacağımı düşündüm. Eve yaklaştıkça nefesim daha
çok daraldı. Annemler beni yemeğe bekliyordu her zamanki gibi.
Annem bir şeylerin ters gittiğini anladı.
Ona üzgün bir ifadeyle işten ayrıldığımı söyledim. Ev birdenbire sessizleşti.
Babamın biraz suratı düştü. Annemin üzgün surat ifadesi yine ortaya çıktı.
Bende mahcup bir ifadeyle sofradaki tuza baktım. Ailem bu durumu anlayışla
karşıladı bende üzüntüyle. Onlar yemek yemeye başlarken ben ağlayarak üstümü
değiştirdim. Annem ağlamamı her şeyin bir gün düzeleceğini söyledi. Babamsa
askerden sonra yine iş bulacağımı söyledi. Daha sonra teyzemle konuştum. Ezgi
ve Öznur da bu durumu şaşkınlıkla karışık üzüntüyle karşıladı. Çok alışmıştım
her şeye. Oradaki insanlara, işime, sabahları erken uyanmaya vs. Şimdi bütün
bunlara veda etmek benim için çok ağır oldu. Üzüntüden şu an ne yazacağımı bile
bilmiyorum. Artık yazı yazmak bile istemiyorum. İçimden gelmiyor hiçbir şey.
Bugün işsiz kalışımın ilk günüydü. Saatlerce oturup boş duvarı seyrettim ve
salaklığıma sövdüm bol bol. Toparlanamıyorum blog. Hayatım mahvoluyor ve ben
toparlanamıyorum. Yine bir şeyi daha elime yüzüme bulaştırdım. Zaten hayatım
boktandı bu olay da tuz biber oldu. Mart'a kadar nasıl kendimi toparlarım
bilmiyorum. Ne istediler benden onu hiç anlamıyorum. Namusumla torpilsiz bir
şekilde çalışmaya çalışıyordum ama görüyorum ki bunlar yetmiyor iş dünyasında.
Katlandığım onca mobbingi nasıl unutacağımı düşünüyorum sadece. Emeklerim,
geceleri uykusuz kalışlarım hep boşunaymış onu anladım. Ben karmaya inanıyorum.
Ne yaşatırlarsa onu yaşayacaklar elbet. Yine o dipsiz kuyuya düştüm. İşin
kötüsü bu sefer beni yukarı taşıyacak bir halatım yok. Allah karetsin. Yapayalnızım.
Yapayalnız.
9 kişi benim de tuzum olsun dedi
Yorumum nasıl karşılık bulur hiç bilmiyorum fakat yazının son kısmını okurken cevap yazma hissi oluştu bende. "Namusumla torpilsiz bir iş" kısmı etkiledi çünkü ben de şimdiye kadar hep böyle çalıştım ve yaz başında kapı önüne kondum. Ortada bir neden de yok iken. Kem küm. Çıkarken beni pohpohlamalar filan. Çok üzüldüm ve ağlamamak için zor tuttum kendimi çünkü kötü günler geçirdiğim bir zamandı. Her şey bok gibi giderken bir de bu çıkmıştı. 10 dakikada ofisten çıktım. Bir daha da yüzlerini ve seslerini duymak istemedim. İşimi severek yapmasaydım belki bu kadar üzülmezdim. Kaç ay oldu hala bir iş bulamadım. Yalan yok. Fakat hala torpilsiz, sadece ben olduğum için işe alınacağım bir yer arıyorum. Olur olmaz bilemiyorum. Deniyorum. Tek bildiğim bir şey var. Hibir kurum veya kişi bu kadar emeği haketmiyor. Ben çok ödün vererek çalıştım. Karşılığı bu. Bok gibi insanlar.
YanıtlaSilYazdığın cümlelerin altına imzamı atmak istiyorum. Çünkü ben de aynı şeyleri hissediyorum şu an. Ben de aynı şeyleri yaşadım kısmen çünkü. Kimseye kötülük etmedim ama görüyorum ki kötü olmak arkadan iş çevirmek yağcılık yapmak gerekiyormuş. Çok severek yapıyordum işi, ofisteki arkadaşlarımı epey seviyordum. Bu saatten sonra nasıl iş bulacağımı bilmiyorum. Aileme yük olmak istemiyorum asla. Çok zamansız oldu bu durum Zihin.
SilKarmaya inan Vişne, ben inanıyorum. Bu düşüşü bir kurtuluş olarak gör, burada yaşadıklarından ders çıkar. İnan bir sonraki işinde bunları yaşamayacaksın.
YanıtlaSilBütün bu olanları hala unutamıyorum Sed. Umarım Karma gerçekleşir. Keşke böyle olmasaydı. Bir sonraki işimde bunları yaşamayacağım kesinlikle. Blogda da gerçek hayatta da yanımda olduğun için çok teşekkür ederim.
Silüzülme, Vişne sen şu an zannediyorsun ki sadece benim başıma geliyor bunlar ama yalnız değilsin benim de başıma geldi aynı şey seni o kadar iyi anlıyorum ki ben de okulu bırakıp çalışmaya başlamıştım işe girdim öğlen yemeğinde kadın bana herkesin içinde sen git canım olmuyor dedi o kadar üzüldüm ki bizim komşumuzun bir kızı vardı güzel havalı bir şey ona hediye kolye almıştı o gün de avon kataloğunu verip istediğini seç demişti gülümseyerek. bende onları izlemiştim aynı günde işten çıkarıldım zaten eve giderken evdekilere ne söyleyeceğimi düşünerek gözlerim yaşlı gittim bunu niye anlattım sen de bir sorun yok sadece senin başına gelmiyor kendine kızma malesef bu ülkede namusuyla çalışıp işine bakan insanlara yer yok bende yaşadım biliyorum üzülme sen insan gibi insansın Allahın sana yardım edeceğine inanıyorum sadece kendini bırakma bırakırsan eğer onlar sevinecek senin hayatınsa kötüye gidecek, elbet bir gün zalimlerde ağlayacak!
YanıtlaSilYaşadığın olaya gerçekten çok üzüldüm. Bütün bunları gerçekten haketmiyorsun kkumer. Ben de okulu bırakıp işe girmiştim biliyorsun. Hatta o dönem hayatımın en kötü dönemiydi. Sen de bu dönemi atlatacaksın bence. Birdenbire olmayacak elbette ama zamanla o dönemden çıktığını anlayacaksın yeter ki kendine inanmaktan vazgeçme. Başkalarının mutluluğuna takılma bence. Gerçi ben de aynısını yapıyordum ama bir faydasını görmedim. Teşekkür ederim güzel sözlerin için. Sen de çok değerli bir insansın. Umarım hep istediğin şeyler olur hayatında. Üzme kendini olur mu.
SilVişne, gerçekten çok üzüldüm. Ama lütfen kendini umutsuz ve çaresiz hissetme. Her karanlığın bir aydınlığı vardır unutma, bunu da atlatacaksn. Çok yoruluyordun, belki çok daha iyisi için buradan ayrılmışsındır.. sabret lütfen..
YanıtlaSilSabretmekten başka şansım yok galiba Moira. Bütün bu olanları hala anlamlandıramıyorum. Kendi halimde çalışıp gidiyordum. Çok kötü oldu bu olay. Umarım dediğin gibi atlatırım. Teşekkür ederim.
SilYaşadığın şeylerin kolay şeyler olmadığının farkındayım ama tüm bunların ötesinde ruhunu o kadar karartmışsın ki, negatif yönün satırlarına da yansımış. İşe bakış açını değiştirmekle başlamaya ne dersin? Huzur durumlarda olaylarda değil, tamamen içimizde. Keşfetmen dileğiyle <3 :)
YanıtlaSil